De afgelopen 6 maanden heeft Le Soir me gevolgd om mijn dagen in kaart te brengen en de inkomsten van MR Brussel verder te analyseren.

Obama heeft het gedaan, waarom hij niet? Oké, we gaan een beetje ver. Maar toch. Het is de campagne van de voormalige Amerikaanse president om het ovale kantoor te veroveren waar de lijsttrekker van MR in het Brussels Gewest zich door laat inspireren. Niets minder.

David Leisterh weet dat hij met een ernstige handicap begint. De baas van de blauwen van de hoofdstad haalde slechts 1.988 stemmen in 2019, op de 9e plaats op de regionale lijst. Natuurlijk staat hij nu op de eerste plaats, maar om de 16.856 stemmen van de toenmalige lijsttrekker Françoise Schepmans te benaderen, is er werk aan de winkel. "Ik heb een gigantisch bekendheidstekort", bekent hij. "Ik moet altijd mijn legitimiteit en geloofwaardigheid rechtvaardigen." Wetende dat hij aan de andere kant de groene Zakia Khattabi en de socialist Ahmed Laoouej tegenkomt, elk ongeveer 30.000 stemmen in 2019 (in de Kamer). Dus hij is ervan overtuigd: "Als ik geen goed georganiseerde campagne heb, zal het niet lukken."

Daarom werkt hij al twee jaar aan deze campagne: hij schetst een project van hervormingen die "in 100 dagen" moeten worden opgelegd; richt zich op prioritaire thema's (veiligheid, mobiliteit, netheid, maar ook werkgelegenheid en begroting); werkt met een communicator aan een specifiek Brussels verhaal... En dus geïnspireerd door Obama: "Hij had bepaalde staten geprioriteerd waar hij in 2008 uitgebreid campagne had gevoerd, wijk per wijk. Wij hebben hetzelfde gedaan: we hebben de focus gelegd op vijf gemeenten waar we in 2019 de meeste stemmen hebben verloren, die ongeveer 300.000 kiezers vertegenwoordigen, ongeveer de helft: Brussel-Stad, Molenbeek, Elsene, Anderlecht en Schaarbeek. We hadden al lang niet meer met mensen uit deze wijken gesproken. Een federatie van lokale handelaars vertelde me ooit dat ik de eerste MR was die ze ontmoetten."

David Leisterh heeft duidelijk zijn twee uitdagingen geïdentificeerd, de ene persoonlijk, de andere collectief: bekendheid verwerven en MR vestigen in de noordelijke gemeenten van het Gewest - zonder het klassieke liberale electoraat in het zuiden te verliezen.

Dus laten we gaan.

Strategie in drie stappen

"Brussel is verdeeld in wijken en we gaan op verschillende fronten en in drie stappen vooruit: eerst promotie op sociale netwerken om onze komst aan te kondigen. Dan huis-aan-huisbezoeken. Vervolgens een aperitiefbijeenkomst in deze wijken met Sophie Wilmès of Hadja Lahbib als blikvanger." Uiteindelijk heeft dit uitgebreide programma vertraging opgelopen, zijn er minder aperitieven dan gepland (te logistiek zwaar) en is Sophie Wilmès, kandidaat voor Europa, minder aanwezig. Maar de terreinstrategie blijft prioriteit.

David Leisterh hamert regelmatig op dezelfde punten. Zoals op een avond in december, in een etablissement op de Grote Markt, met de verantwoordelijken van de afdeling Molenbeek. "Ik weet dat jullie op het terrein actief zijn, maar zijn er plaatsen waar we meer kunnen doen? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen ons in zo kort mogelijke tijd zien?" En hij vraagt: "Waarom zijn er niet meer opinieleiders van diversiteit in onze rangen in Molenbeek?" Antwoord: "Geef ons wat tijd, David. Het is niet eenvoudig voor hen om naar de MR in Molenbeek te komen, ze worden niet goed ontvangen als ze die stap zetten, ook al verandert dat. "Want degenen die overwegen die stap te zetten, wordt uitgelegd, worden ontmoedigd, gericht op sociale media, of zelfs bedreigd. "Sommigen hebben zich twee dagen voor de indiening van de lijsten teruggetrokken en gezegd dat de druk te groot was", zal David Leisterh later bekennen. En de situatie in Gaza maakt het de blauwen niet gemakkelijker... Niet te vergeten, merken de Molenbeekois op, dat "we ons traditionele electoraat moeten blijven vertroetelen".

"Ik slaap er niet meer van"

Nieuwe profielen op de regionale lijst aantrekken, kandidaten, vooral vrouwelijke kandidaten, van diversiteit, was geen sinecure. Verschillenden zijn benaderd en hebben geweigerd. David Leisterh heeft er weken aan besteed. Met dit probleem: nieuwe mensen plaatsen betekent soms dat langdurige liberalen of zittende parlementsleden ver worden gedegradeerd, of zelfs op strijdplaatsen worden geplaatst. En tientallen delicate telefoontjes plegen - "Ik ben hier echt niet voor gemaakt..." Die dag in februari moet hij Françoise Schepmans overtuigen: "Ben je bereid me te helpen of niet? Ik probeer de weerspiegeling van diversiteit in de top tien te hebben. Jij hebt het voordeel dat je je stemmen alleen kunt halen. Het zou me helpen als je de 8e plaats accepteert (uiteindelijk zal ze de 9e krijgen, red.). Slaap er maar eens een nachtje over. Ik slaap er al drie weken niet meer over..."

Tijdens een Tupperware-avond in Auderghem, in mei, wordt hem de vraag gesteld over diversiteit: "Waarom heb je mensen van Emir Kir (voormalig PS) of Youssef Handichi (voormalig PTB) gezocht?" David Leisterh neemt de verantwoordelijkheid: "Ik heb een zekere bewondering voor de MR-kandidaten die pleiten voor de neutraliteit van de staat, het verdoven van dieren voor de slacht, Chaussée de Gand of Gare du Nord." "Doe ze dat?", dringt een burger aan. "Ja, dat doen ze! Onze partij verdedigt een universalistische samenleving die steunt op een gemeenschappelijke set waarden, waaronder de neutraliteit van de staat, en niet de inmenging van religie in de publieke sfeer. Ik wil een zeer sterke MR-fractie in het Brussels Parlement die divers is. Anders dragen we bij aan het communautarisme. En ik houd hetzelfde discours elders, niet alleen in chique wijken."

"Hallo, ik stel me voor..."

Laten we ergens anders naartoe gaan. Voor een huis-aan-huisbezoek aan het einde van de middag, vertrekkend vanaf het Bloemenhofplein, in het hart van de stad Brussel. "Sommigen hadden nog nooit een MR in deze wijken gezien. We willen laten zien dat we niet de schurken zijn die sommigen beweren." Ze zijn met een goede half dozijn, gewoon een MR-speldje op de borst en een kleine folder in de hand, om de twee kanten van de straten te verdelen.

Sommige deuren blijven gesloten, enkele bewoners weigeren beleefd de aangeboden kaart. Maar het verhaal van David Leisterh is goed ingestudeerd: "Hallo, ik ben de regionale lijsttrekker voor MR bij de verkiezingen, ik wil me aan u voorstellen. Hoe lang woont u hier al? Hoe gaat het?" "Het gaat wel, er zijn wat kleine problemen", antwoordt deze man van diversiteit: "Ik ben twee keer beroofd, ze hebben alles meegenomen, mijn kinderen zijn soms bang." De liberaal laat zijn kaart achter, "bedankt voor uw ontvangst", zonder een woord te zeggen over het veiligheidsprogramma van MR. "Nee. Je moet op gevoel handelen en hier sprak hij eerder over de schok die hij voelde na de inbraken."

Verderop kan hij, met deze bewoner "sinds 1989", ook van buitenlandse afkomst, die klaagt: "De buurt is sterk veranderd, en niet ten goede, het is een hel op het gebied van veiligheid..." Leisterh voegt eraan toe: "Er wordt te traag geoordeeld in België, en niet streng genoeg. MR pleit voor een efficiëntere justitie. Veiligheid is de basis." De man knikt, neemt de aangeboden kaart aan. Net als een andere, duidelijk overtuigde blauwe, die zegt: "Hier gaat alles goed... behalve Good Move."

"Mijn kantoor vestigen bij het Zuidstation"

Maar dat is niet genoeg om breed bekend te worden. Dus na de kerstmarkten in december, de tour langs de 19 lokale afdelingen in januari, verschijnt David Leisterh op veel plaatsen: in een theesalon in Kuregem om een voetbalwedstrijd te volgen, op de opening van een tentoonstelling, bij een toneelstuk van jongeren uit Molenbeek, bij een lunch van vastgoedondernemers in Ukkel... Hij gaat van de ene afspraak naar de andere op een driewielige motor. Want hij moet twee ijzers in het vuur houden: "De wereld van de bourgeoisie en de bedrijven ten zuiden van Brussel en die van de diversiteit ten noorden."

In maart begint hij aan de actieve fase van de debatten: vier, vijf per week, op scholen, werkgevers- of vakbondsorganisaties, verenigingen, media... Hij bereidt ze zorgvuldig voor: "Ik moet ze allemaal winnen, ik heb geen keuze. Ik kan me geen fout veroorloven, ik zal niet worden vergeven als ik me vergis." Vanaf april nemen de huis-aan-huisbezoeken toe, evenals de Tupperware-avonden bij bewoners, waar 10 tot 80 mensen komen luisteren en vragen stellen. Tussen de bedrijven door ontspant hij met de memoires van Margaret Thatcher, na het lezen van Leadership van Henry Kissinger, zwemt, rent.

Op een avond in mei, waarover al eerder is gesproken, zijn ze met een vijftiental in Auderghem voor de "Tup'"-avond. Hier personaliseert David Leisterh zijn verhaal om te overtuigen: "Ik was zelfstandige, we hebben een klein restaurant geopend met mijn vrouw, ik heb gezien hoe mobiliteit, lasten, belastingen... een klein bedrijf kunnen doden. Na twee jaar zijn we gestopt, we konden geen euro verdienen." Het verhaal slaat aan... En om de ernst van de hervormingen die hij voorstaat op het gebied van werkgelegenheid, netheid, mobiliteit, publiek-private samenwerking te bewijzen, legt hij uit dat hij heeft ontdekt "wat er is gedaan in Glasgow, Kopenhagen, Mechelen, Parijs". En op de klassieke opmerking over het polariserende karakter van zijn voorzitter en "beste vriend", antwoordt hij: "Sommigen zeggen van mij dat ik geen goede onderhandelaar of manager zal zijn omdat ik niet agressief politiek bedrijf."

Bijna drie uur lang, zonder aantekeningen, beantwoordt hij nog steeds vragen over te hoge huurprijzen, sociaal liberalisme ("Ik zou heel blij zijn om in Brussel te regeren met Les Engagés"), "politieke islam" ("Ik voel een vrij krachtige gemeenschaps- en religieuze terugtrekking in bepaalde wijken"), geweld op straat... En hij eindigt met deze toezegging: "Ik zou mijn kantoor bij het Zuidstation willen vestigen en daar blijven totdat het probleem in de buurt is opgelost."

Dit is niet zijn enige eigenaardigheid: "Altijd al", bekent David Leisterh, ondanks de verkiezingscampagne waarin hij zich bevindt, "heb ik zin gehad om Frans te geven in Engeland en 's avonds in een fish and chips-bar te werken!" Oké, minister-president van Brussel, na 9 juni, is hij ook geïnteresseerd!